Rozdział 18 -"Czy widziała pani tę oto dziewczynę?"

-A ty co chcesz znowu.- prychnął Portugalczyk wywracając oczami. Dziewczyna spojrzała na niego wymownie.

-No bo ja…

-Nie, nie jestem ojcem twojego dziecka, nara. – fuknął i skierował się w stronę domu.

-Ale, ze co? – wypaliła zdezorientowana szatynka.

-Aveiro ty debilu. Co ty odpierdalasz? – powiedział kapitan Królewskich  stając mu na drodze i patrząc na napastnika jak na idiote.

-No jak to co? Nie widać?

-To jest debilu przyjaciółka Gin a nie jedna z twoich kochanek… - warknął Hiszpan zaciskając usta.

-A no faktycznie twarz taka jakaś znajoma…-zamyślił się Ronaldo przyglądając się dziewczynie stojącej za bramą teraz już poważnie zniecierpliwionej.

-Ja pierdole z kim ja żyję! – jęknął Iker przejeżdżając dłonią po twarzy.

-No ale dlaczego ona wygląda jakby wpadła pod walec drogowy?- dopytywał się Portugalczyk.

-A co ja kurwa wyrocznia? Spytaj się je! Albo nie, ja lepiej sam to zrobię…- prychnął i wpuścił szatynkę na posesję.

-Sorry Katina, ale nasza gwiazdka ma ostatnio ciężkie dni. – Bramkarz spojrzał sceptycznie na swojego towarzysza.

-Nic nie szkodzi. – uśmiechnęła się wyciągając z włosów liście.

-Co ci się stało?

-Nic takiego, po prostu biegłam tu i jakiś idiota o mało mnie nie rozjechał byłam zmuszona wskoczyć w krzaki… znaczy krzaki wskoczyły na mnie ale to nie ważne - wyjaśniła. W tym momencie  przed brama zatrzymało się białe porsche z którego wywlekł się nie kto inny jak Sergio Ramos z okularami na nosie. Wszyscy spojrzeli na niego podejrzliwie.

-Miałeś być godzinę temu – warknął Cristiano piorunując wzrokiem kolegę, który szczerząc zęby oparł się o maskę samochodu.

-No tak jakoś się przedłużyło, jeszcze jakaś idiotka lazła środkiem drogi…

-To ty kretynie jechałeś po chodniku!! A nie ja szłam środkiem drogi – prychnęła Katina.

-No na pewno!

-No tak?! Przywlekłam się do was te pół kilometra z wieściami a tu mnie jeszcze rozjechać chcieli! – wydarła się na nich. Spojrzeli na nią w osłupieniu.

-Ale, że co? – wypalił Sergio ze zdezorientowaną miną.

-GDZIE JEST GIN?!-wydarł się Aveiro łapiąc ją i zaczynając potrząsać jak workiem na kartofle.

-Puść mnie kretynie bo mnie zgnieciesz.  – warknęła w myślach, żałując, ze wcześniej tak zachwycała się tymi idiotami. -A skąd ja mogę wiedzieć? Twierdzi, że u Ruskich, ale to pewnie jeszcze na haju mówiła bo kto normalny jedzie do Ruskich…

-No racja. Jaja se z nas robi pewnie siedzi gdzieś na Bahamach…

-A Ronaldo odchodzi od zmysłów – dokończył Iker.

-Wcale nie! Po prostu mam z nią sprawę do załatwienia. – tłumaczył się wkurzony Portugalczyk.

-Chyba w łóżku!

-WOOOOON! Nie rozmawiam z wami. – prychnął i zniknął za drzwiami.

-Ma rozchwianie emocjonalne pomoc psychologa by się przydała… w sumie to wam wszystkim a może lepiej psychiatry… - zastanawiała się na głos Hiszpanka.

-Baby…- jęknął Ramos i podążył za kolega z drużyny.

-Dobra ale co Gin jeszcze mówiła. – zaczął Casillas z powagą.

-Chociaż jeden normalny. A więc mówiła o Ruskich i Petercośtam..

-Jakie Petercośtam? – wpadł jej w słowo kapitan Królewskich.

-No nie wiem?! Powiedziała Petercośtam nic więcej i żebym wam powiedziała…

-Wymieniała nazwiska??

-Ja pierdole czy tu musisz mi przerywać ciągle? – warknęła Katina piorunując go wzrokiem.

-Dobra, już nie będę, a więc mów, mów. – poklepał ją po ramieniu . Spojrzała na niego podejrzliwie.

-Ja wiem, ze Rosja to dziwne miejsce, ale chyba Gin nie jest aż taką kretynką, żeby tam wyjeżdżać toż to samobójstwo jest! I po prostu powiedziała powiedz chłopakom

-No to ona musi umierać, jeśli by prosiła o takie coś. – powiedział Iker grobowym tonem.

-A jak oni ja tam przetrzymują? – jęknęła Katina zaczynając krążyć po chodniku.

-A jak oni ją zgwałcili zmusili do ślubu, albo planują żądać okupu?

-Wstawaaaj…

-Nie! Won, ja chcę spaaać. – jęknęłam naciągając kołdrę na głowę.

-Wirginio Mourinho nakazuje ci wstać!

-Spierdalaj, nigdzie się stąd nie wybieram – wymruczałam.

-Bo będę łaskotać!

-Pff co za groźby ty mi tu rzucasz! – fuknęłam zakopując się w pościeli.

Dobra, zamilkł.. kontynuuje moje słodkie marzenia senne ahh…

Jednak spokój nie był mi chyba dany bo nagle poczułam, że ktoś ciągnie mnie za nogi i zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć wylądowałam na ziemi ze zdezorientowaną miną. Zamrugałam kilka razy oczami i rozejrzałam się w koło.

-Ja pierdole chyba straciłam właśnie wątek. Oliver kretynie nie waż mi się stąd wyłazić!- wydarłam się i szybko podniosłam z podłogi.

-No to na razie! – usłyszałam i po chwili trzaśnięcie drzwiami. No to pięknie polazł sobie, jak wróci to będzie miał przesrane już ja tego dopilnuje. Dobra chwila musze ogarnąć mózg bo coś jest nie tak.. a no tak zapomniałam, że tylko jestem w Rosji i nie wiem jak wrócić do domu. Banalna sprawa. Wracam do łóżka. Powlekłam się z powrotem na materac . Przykryłam się kołdrą następnie wygładzając ją pedantycznie. Kurde mi coś chyba na mózg padło a może jakimś bakcylem się zaraziłam czy coś… Dobra lepiej tak o tym nie myśleć, leżenie szkodzi mi na głowę.

Wstałam i wzięłam szybki prysznic na otrzeźwienie. Spojrzałam w lustro z kwaśna miną przyglądając się sobie. Mogłabym swobodnie robić za zombie. Tak, ta rola jest mi chyba życiowo przypisana… ciekawe co Królewscy sobie robią w Madrycie, pewnie nawet nie zauważyli, że mnie nie ma znając ich wolny zapłon.

Załatwiłam całą poranna toaletę i usiadłam na parapecie wpatrując się tempo w widoki za oknem.

Chciałam już do domu, nie podobało mi się tutaj. Może gdybym tu przyjechała z trochę bardziej ogarniętym grafikiem to byłoby inaczej ale w takiej formie jak teraz to ja dziękuję.

-A jak...- zaczął po raz setny Iker za co dostał w łeb od Ramosa.

-Przynudzasz.- podsumował Sergio. – pomyślmy logicznie..

-Logicznie to ty będziesz myślał jak jej nie sprowadzimy do końca tygodnia do Madrytu.

-Mamy jeszcze kilka dni więc w czym problem?

-Dosyć, skoro jest w Rosji, jeżeli to w ogóle możliwe to musiała się tam jakoś dostać, nie? – podsunęła Katina bawiąc się włosami.

-No co ty, na piechotę poszła…

-Ej no daj spokój ja tu próbuję coś wymyśleć, helooł?!

-Dobra jedziemy na najbliższe lotnisko.

-No więc czy widziała pani tę oto dziewczynę? Niska szatynka , towarzyszył jej pewnie wysoki brunet. – mówił Cristiano wciskając kobiecie zdjęcie pod nos.

-Przykro mi ale nie mogę udzielać takich informacji.- odpowiedziała.

-No ale to jest bardzo, ale to bardzo ważne, naprawdę. – kontynuował Aveiro patrząc na nią błagalnie.

-Niestety, ale nie mogę panu pomóc…

-Nie widzi pani kim jestem? Nazywam się Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro, chyba może mi pani powiedzieć? – wpatrywał się w nią maślanym wzrokiem.

-Aha. – mruknęła. Portugalczyk wywrócił oczami i zaczął pstrykać palcami w blat.

-Nie!

-Co nie? – spytała kobieta podnosząc wzrok znad monitora.

-Słuchaj… - popatrzył na plakietkę z jej imieniem i nazwiskiem. – Mary, od tych informacji zależy nasze życie, czy możesz mi ich udzielić? Mogę dać autograf, są cenione na rynku…

-Materialista – wywróciła oczami Katina.

-Cicho, już prawie wyszło! – uciszył ją i odwrócił z powrotem do pracowniczki lotniska. – A więc? – spytał z błyskiem w oku uśmiechając się szarmancko. Kobieta westchnęła z rezygnacją.

-A więc kogo szukamy?

-Czy taka osoba jak Wirginia Mourinho była tutaj dwa dni temu?

-Chwila, sprawdzę. – mruknęła i wpisała coś na klawiaturze. – jest. – zakomunikowała. – Rosja, Petersburg, bilet w jedną stronę. Pamiętam ją, dziwna była, przyszła z jakimś mężczyzną i wyglądali jakby byli na prochach… - powiedziała sceptycznie.

-A ja myślałem, że ona na nic głupszego niż uciekanie do Barcelony nie wpadnie. – jęknął Aveiro przejeżdżając ręką po twarzy. Dziękuje pani bardzo, przyśle do pani koszulkę z moim podpisem, a teraz poproszę trzy bilety do yy tego Petersburga.

-Ej no, dlaczego trzy, a ja? – prychnęła Katina.

-Ta tylko ciebie nam tam brakuje, nie chce mieć drugiej na sumieniu. – uciął Ronaldo.

-Idiota. – syknęła i skierowała się w stronę wyjścia.

-No cóż tak będzie lepiej. – westchnął Iker. -Chwila! Katina czekaj! – wydarł się. Szatynka odwróciła się ze złością i spiorunowała go wzrokiem.

-C0?!

-Daj mi ten numer

-Jaki? Aaaa już ogarniam czekaj. – wyciągnęła telefon i podyktowała mu ciąg cyfr.

-Dzięki, teraz możesz już iść- powiedział z zadowoleniem.

-Dzięki za pozwolenie. – wywróciła oczami.

-Długo masz zamiar tak leżeć?

-Aż do śmierci. – mruknęłam nie otwierając oczu.

-Ej no to co ja będę wtedy robił? – jęknął Oliver. Uniosłam powieki i spojrzałam na niego wymownie.

-No nie wiem znajdź sobie jakąś Rosjanke, podobno są dobre w łóżku. – ucięłam.

-Nie tak jak Hiszpanki. – odpowiedział uśmiechając się tajemniczo.

-Nie wiem, nie jestem Hiszpanką to ci nie powiem. – pokazałam mu język.

-No racja, przecież ty Portugalka. – zaśmiał się.

-Więcej nie próbuj zabłysnąć wiedzą bo polegniesz mówię ci. – zachichotałam i rzuciłam w niego poduszką.

-ha ha ha bardzo śmieszne – prychnął i wywrócił oczami. Uniosłam nieznacznie kąciki ust w rozbawieniu.

-No ja wiem. Ciekawe czy Katina odsłuchała moją wiadomość…- zastanawiałam się na głos marszcząc brwi.

-Nie ogarniam kto to, ale dobra. Jak ci twoi kochasie nas znajda o już mogę się pożegnać z życiem.

-Ej! To nie są moi kochasie! – prychnęłam podnosząc się gwałtownie.

-Dobra, dobra, już się nie unoś, żartowałem. – pocałował mnie w policzek i przytulił do siebie. – nie dam ci tu siedzieć do końca życia ciołku. – mruknął. Uśmiechnęłam się mimowolnie.

-Cieszę się. Tu jest tak zimno i okropnie. – wzdrygnęłam się.-I pingwiny są…

-Gdzie ty tu pingwiny widziałaś? Może mamuty jeszcze! – parsknął śmiechem.

-Nie, pingwiny tylko. Tak mi się tu kojarzy wszystko z pingwinami…

-Debil z ciebie, wiesz?

-Wypluj to, już! – rozkazała śmiejąc się.

-Już się nie złość. – zmierzwił mi włosy. Spojrzałam na niego wymownie, ale po chwili uśmiechnęłam się figlarnie.

-Ależ ja się nie złoszczę. – powiedziałam.

Do pokoju weszła recepcjonistka. – telefon do pani. – powiedziała łamaną angielszczyzną. Wymieniłam znaczące spojrzenia z Oliverem i wyszłam za Rosjanką.

-Halo? – mruknęłam do aparatu.

-Gin ty idiotko! – odsunęłam słuchawkę jak najdalej od siebie. Nie możliwe. Przysunęłam ją z powrotem do ucha.

-Kto mówi? – spytałam niepewnie. Usłyszałam jedynie szelest.

-Gin? – ten głos był spokojniejszy bardziej troskliwy.

-Nie, ksiądz.

-Żyjesz jeszcze? nie zgwałcili cię tam? nikt cię nie porwał? nie jesteś ranna?

-Mam odpowiadać na wszystko od początku? – jęknęłam.

-TAK!

-No więc żyję, obeszło się bez ran miażdżonych ani szarpanych, jedynie mam uraz psychiczny przez gościa ze spluwą..

-Jaką spluwą?!

-Mogłam nie mówić…

-Gadaj bo powiem ojcu, że znalazłaś sobie pięćdziesięcioletniego faceta  i masz  z nim dziecko!

-Że co? Co ty pierdolisz, ale dobra lepiej nie ryzykować.

-No raczej.

-Ale słuchaj, Iker, nie?

-Tak Iker, masz już sklerozę po dwóch dniach?!

-Ej no spokojnie już się nie unoś to tylko gościu ze spluwą był, a więc mam jedną prośbę: Zabierz nas stąd bo nie wyrobię!

-Oni cię tam torturują?!

-Nie Iker! Ogarnij się, nic mi nie robią, po prostu tu jest tak zimno i strasznie. Proszę cię!

-Bo my jesteśmy w Petersburgu.

-Że co?!

-No tak! Gdzie ty jesteś?

-A ja nie wiem w jakimś hotelu czy coś…

-Ahh dzięki za treściwe informacje.

-Iker no.. serio nie wiem, spytaj tej facetki od recepcji… A w ogóle to z kim jesteś?

-No wiec tak z Crisem i Sergio.

-Zabrałeś Aveiro?! Tego kretyna! Nigdy przenigdy, z nim tu nie!

-Gin nie zachowuj się jak dziecko.

-Nie zachowuje się po prostu nie chce go oglądać na oczy. SERIO!

-Dobra, zobaczy się, daj mi tą recepcjonistkę.

-Dobra bierz gadaj i rób tam co chcesz, Sayonara. – mruknęłam i wcisnęłam słuchawkę Rosjance.

Ruszyłam szybkim krokiem do pokoju z ustami zaciśniętymi w wąską linię. Super, wszędzie ten pieprzony Portugalczyk. A ja chciałam się odizolować i to na serio. Dobra może mało błyskotliwie to zrobiłam, ale liczą się chęci, prawda?

-Królewscy robią odsiecz, ciesz się życiem puki możesz – poinformowałam Olivera. Spojrzał na mnie z dezorientacja.

-Ale, ze co?

-Pstro, Iker tu jest. – powiedziałam czesząc włosy.

-Ale, że gdzie? – odparł.

-No, że tu, Rosja, Petercośtam.

-Ty nigdy nie nauczysz się wymawiania tego czy ci się nie chce?

-To drugie.

-Mogłem się domyśleć. – parsknął śmiechem. Spojrzałam na niego z błyskiem w oku.

-Jasnowidz się znalazł. – pokazałam mu język.

Bałam się tego spotkania  i to tak na poważnie. To chyba gorsze do tego pamiętnego dnia na Camp Nou. Zawsze panikuje w takich sytuacjach unikam odpowiedzialności. Ale ona spada na mnie podwójnie na sam koniec.

-No ba, nie wiedziałaś? – uśmiechnął się tajemniczo.

-Przykro mi nie domyśliłam się wcześniej.

-Zmieniłaś się. – powiedział. Spojrzałam na niego zdziwiona.

-Ja? – spytałam Wydawało mi się, ze zachowuje się tak jak zawsze. – znasz mnie zaledwie kilka dni.

-Racja, ale na początku zachowywałaś się inaczej, albo ja źle dedukuję. – wyjaśnił poważnie.

-Nie wiem, nie znam się na sobie.

-Jesteś nieprzewidywalna. – podsumował z uśmiechem.

-To akurat wiem. I to mnie właśnie przeraża najbardziej.. – pomijając Crisa Aveiro – dodałam w myślach.

-Ale ja i tak cię lubie. – Przyciągnął mnie do siebie. Wtuliłam się w niego z zadowoleniem. Było mi dobrze.

-Ja nie będę ci mówić, że też cie lubię bo zapeszę. – mruknęłam.

-Ja i tak wiem, ze tak. – zaśmiał się i odgarnął mi włosy z twarzy.

-Jasnowidze tak maja. – zachichotałam

-mhmm.

-Nie mrucz mi do ucha bo to łaskocze. – zaśmiałam się.

-Z tobą to normalnie zero romantyzmu. – powiedział z udawanym smutkiem.

-Tak, bezuczuciowa ja. Już to słyszałam. – odparłam z powaga, aż dziwne. Od kiedy ja mówię cos z powagą, ale dobra, wolę  o tym nie myśleć, bo to też mi na dobre ostatnio nie wychodzi. Niedługo zacznę gadać do siebie, jak już tego nie robię. Dobra, to głupie.

-Dokładnie tak. – potwierdził.

-Jestem zombie, zabije się.- zaśmiałam się. – czekaj muszę się ogarnąć, bo yy tego no.  Nie ważne. – plątałam się – idę do łazienki, jak nie będę wychodzić to znaczy, że się utopiłam w wannie.

-Bredzisz dzisiaj od rzeczy. Ty przypadkiem nie masz gorączki? – Oliver spojrzał na mnie podejrzliwie  i położył mi rękę na czole.-Ruskiej wódki się napiłaś czy co?

-Jeszcze nie. Ej właśnie jak już tu jesteśmy to musimy…

-NIE! Miałaś więcej nie pić. – wszedł mi w słowo . Spojrzałam na niego jak na Jose kiedy powiedział mi, że mam mieć nianię tego pamiętnego dnia .

-Kiedy to było…

-Wczoraj? Jak nie dzisiaj… - odpowiedział po chwili namysłu.

-Dobra, nie było pytania.

~`~

Jutro ważny mecz!! Musimy wieżyc w Królewskich jak nigdy damy rade wygrac ten mecz na pewno! Hala Madrid! Przyczyny nieobecności wyjasnie pod następną notka bo tak na szybko dodaje. Przepraszam naprawdę za tę długą przerwę ;c