Potrząsnęłam głową otrząsając się z
myśli i weszłam do przebieralni z okrzykiem „Mam was!”. No dobra. To był zły
pomysł. Może nie będę opisywać co tam było bo to niecenzuralne. Nie no żartuje,
żadnych stosunków i tym podobnych. No ale wiecie, oglądanie Królewskich w
samych bokserkach jest kuszące. Spojrzeli się na mnie z rozbawieniem.
-No co się tak gapicie? Dziewczyny
nie widzieliście?- warknęłam nie wiadomo dlaczego. Cris wyszczerzył ząbki.
-Jednak zmieniłaś zdanie?-Zapytał
znacząco poruszając brwiami.
-W sprawie czego??... No nie, chyba
kpisz.- Parsknęłam śmiechem.
-Nic a nic. W innym przypadku nie
przyłaziłabyś do szatni, przypominam, że „męskiej” jakbyś nie wiedziała.
-Fascynujące są twoje metody
dedukcji.- odparłam z powagą. A skoro już mowa o jakichkolwiek bliższych
relacjach z Mr. Aveiro odwiedziłabym go w jego sypialni a nie na stadionie. Nie
no żart.
Nagle poczułam, ze ktoś zasłania mi oczy
dłońmi. Nie no co do cholery… Zaczęłam obmacywać owe ręce próbując odgadnąć,
kto jest ich posiadaczem.
-Ramos?!
-Nie
-Iker, jeśli to ty to ostrzegam, ze
długo nie pożyjesz.
-To wcale nie ja.. - odezwał się
głos za mną. Kretynizm wszechobecny.
-Jasne… - ironizowałam. Casillas
puścił mnie i wyszczerzył się słodko.
-Dzięki słońce, jak to dobrze znów
widzieć. – odpowiedziałam z nutą ironii w głosie. – Wybaczcie, ale ja już chyba
spadam…- i nie czekając na ich reakcje opuściłam szatnie. Po drodze minęłam się
z Mou, któremu oznajmiłam, że tak profesjonalnego treningu jak dzisiaj
królewscy jeszcze nie mieli . Dopiero przy wyjściu ze stadionu skapnęłam się,
że nie mam czym wrócić, a było stosunkowo późno. Kurde. Chyba nie mam innego
wyjścia jak złapać jakąś taksówkę. Zdecydowałam jednak powlec się pieszo. Może
ktoś mnie po drodze podrzuci, jeżeli to w ogóle możliwe. Nie chciało mi się czekać, aż
Królewscy wywleką się w końcu z Santiago Bernabeu.
Założyłam słuchawki i ruszyłam ulicą
w stronę najbliższego przystanku autobusowego. Zdawało mi się, ze był gdzieś niedaleko. Poszukałam w telefonie
mapy Madrytu, nie zwracając uwagi na nic przede mną. No i skończyło się to jak
musiało się skończyć. Wwaliłam się na jakiegoś przechodnia.
-Sorry, zagapiłam się.- wypaliłam od
razu. Spojrzałam na swoją ofiarę. Okazał się być przystojnym facetem, w
okularach przeciwsłonecznych. Nie wiem dlaczego, ale skojarzył mi się z Edziem
ze zmierzchu. (to przez te oksy!) Nie ma to jak bujna wyobraźnia.
-Nie no okay.- odpowiedział z
rozbawieniem.
-Jestem Wirginia.- Przedstawiłam się
automatycznie. Szczerząc żeby jak głupia.
-Ja Kyle. Zdaje się, że już cię
gdzieś widziałem…- powiedział z zastanowieniem.
-Ja ciebie za to nie.- odparłam bez
zastanowienia.- Szczerze mówiąc przeraża mnie to gdzie mogłeś mnie widzieć –
dodałam przypominając sobie artykuł w gazecie o eskorcie z lotniska. Módlmy
się, żeby to nie było to.
-Masz coś na sumieniu?- Zapytał
tajemniczo.
-Nie no, aż tak źle nie jest –
parsknęłam śmiechem. –Nic z tych rzeczy, nie musisz się obawiać, seryjnym mordercą
nie jestem.
-I nie wyglądasz.
-To chyba dobrze. Skończmy ten
temat. – powiedziałam wymazując z pamięci wszelkie kompromitacje z przeszłości.-No
więc, co cię sprowadza w to miejsce, o tak późnej porze, jaką jest godzina
dwudziesta?- Zrobiłam, jedną ze swoich ulubionych, podstępnych min.
-Ogólnie to nie wiem, a ciebie?
-Wracam sobie samotnie ze stadionu
bo nie chciało mi się czekać na przyjaciół. – odparłam. What the fuck? Jak
zwykle gadam głupoty…
-Nieładnie.- uśmiechnął się nieznacznie.
-Gin!!? – Usłyszałam za sobą zdziwiony
głos Crisa. Z miną skazańca odwróciłam się w stronę ferrari, które właśnie
zatrzymało się obok mnie.
-Mi też miło cię widzieć. – rzuciłam
ze słodkim uśmieszkiem.
-Co tutaj robisz? – Zapytał podejrzliwie
łypiąc na Kayla, który za to patrzył się to na niego, to na mnie, z wyraźnym
zdziwieniem.
-Stoję jak widać. – wysyczałam.
-Fascynujące, w ogóle nie zauważyłem,
może jakieś konkrety? – dociekał.
-Czy ja już nie mogę sobie spokojnie
pospacerować, wieczorkiem, po Madrycie, z dala od domu? Ja mam osiemnaście lat.
-Nie widać. I nie denerwuj się, bo
dostaniesz zmarszczek.
-Ty to zawsze wiesz co powiedzieć kobiecie.
– ironizowałam.
-No a jak. A teraz wsiadaj.-
powiedział wysiadając z samochodu i otwierając przede mną drzwi pasażera.
Dopiero teraz zauważyłam, że mój nowo
poznany znajomy, gdzieś się zmył. Zabije Crisa, normalnie zabije.
-Chyba nie myślisz, że wsiądę.. – nie
zdążyłam dokończyć, bo wepchnął mnie do środka .
-Ależ kochanie, oczywiście że
wsiądziesz.- Odparł takim tonem jakby mówił do małego dziecka.
-Kretyn.- warknęłam.
-Też cię kocham. I radze zapiąć
pasy.
-O to się nie martw, pamiętam co się
stało z twoim autkiem w 2009 kierowco za dyche. – wymruczałam, jakby do siebie.
-Coś mówiłaś?- Zapytał teatralnie przysuwając
się do mnie.
-Nie, w ogólne nic. – uśmiechnęłam się
ironicznie.
-I to mi pasuje. – Z satysfakcją
zacisnął dłoń na kierownicy. Resztę drogi przebyliśmy w milczeniu.
Wysiadłam z samochodu z obrażoną miną i powlekłam się do domu.
-Do rana!- Rzucił do mnie zanim
odjechał.
Co ma być rano? Czy ja o czymś nie
wiem?
