Rozdział 21 - "Dzień dobroci dla zwierząt"

-Masz zamiar tam siedzieć? – usłyszałam głos zza ściany.

-Tak, dopóki stąd nie pójdziesz.- odparłam spokojnie. Siedziałam sobie na podłodze przy wannie i czytałam jakąś starą gazetę z udawanym zaabsorbowaniem.

-No to powodzenia. Czyli planujesz tam spać? – tym razem usłyszałam w tonie nutkę rozbawienia. Palant.

-Tak. W wannie. Jest bardzo wygodna. – powiedziałam oschle.

-A jak Cię coś tam wciągnie przez odpływ i co będzie?

-Czy Ciebie Aveiro w dzieciństwie straszyli, że cie WANNA WCIĄGNIE?! Boże...- jęknęłam i przejechałam dłonią po twarzy.

-No a Ciebie nie? – wymruczał niepewnie.

-Nie pogrążaj się i lepiej zamknij buzie. – zaśmiałam się cicho i zamknęłam gazetę. Nudno tu się robi chyba idę jednak poznęcać się nad ludźmi tam na zewnątrz. Wstałam i otworzyłam gwałtownie drzwi przywalając niechcący Crisowi.

-Ups. – puściłam klamkę  i szybko odsunęłam się z pola rażenia. – Nie bij tylko! – wypaliłam zasłaniając się poduszką. Aveiro spojrzał na mnie jak na ufo masując czoło.

-Miałaś przecież nie wychodzić. – jęknął siadając na łóżku.

-Oj no znudziło mi się już tam. Poza tym wnerwianie ciebie jest o wiele ciekawsze od szorowania dupą płytek w toalecie – wyszczerzyłam do niego zęby. Popatrzył na mnie podejrzliwie.

-Chora jesteś. – bardziej stwierdził niż spytał.

-Nie. Ja się czuję wprost wyśmienicie gdybym jeszcze miała obydwie nogi sprawne to skakałabym z radości ale wiesz… w tym wypadku to troszkę utrudnia sprawę. – na zakończenie wywodu uśmiechnęłam się szeroko jak dziecko w przedszkolu.

-Boje się Ciebie. – podsumował. Zaśmiałam się .

-Czemu? Jestem miła.- powiedziałam z powaga. Właśnie. Jestem miła a miałam nie być. No i wszystkie wysiłki poszły na marne…

-Właśnie. I to jest straszne. – odparł. – Gadaj czego się tam nawdychałaś? – dodał podejrzliwie taksując mnie wzrokiem.

-Domestosa wiesz. –prychnęłam, a po chwili wybuchłam ponownie śmiechem.

-Ty się serio czegoś naćpałaś  i ja wcale Ci tego nie podałem.

-Nie prawda, nie psuj zabawy, no. – wywróciłam oczami. –Poczuj klimat! – wydarłam się  i rzuciłam na łóżko. – ale chwila chyba mi się chce jeść, idę na dół

Ja-szafka, szafka-ja. No dobra chyba będę zmuszona iść na dietę bo nie dotrę do moich ukochanych płatków, chociaż… mogłabym wejść na krzesło.. tak właśnie.

Wpakowałam się na nie z niewielkim trudem i stojąc na jednej nodze próbowałam wyciągnąć żarcie nie zabijając się po drodze.

-Co robisz?- usłyszałam głos za sobą.

-Nic szczególnego. – odparłam wywracając oczami.

-Spadniesz. – powiedział z rozbawieniem i przyglądał mi się uważnie.

-Cicho, nie mamrocz pod nosem. – mruknęłam i wyciągnęłam rękę po płatki ale ten kretyn ubiegł mnie i wziął je z półki. Spiorunowałam go wzrokiem i prawie nie rozbiłam wazonu na głowie. Tak, powstrzymałam się i udawałam opanowaną.

-Chciałam sama. – warknęłam i zachwiałam się na krześle gdyż za mocno wychyliłam się do przodu, a stojąc na jednej nodze to troszkę bardzo niebezpieczne bo akrobatą nie jestem. Już chciałam żegnać się z życiem, ale zamiast na  twardej podłodze wylądowałam na rękach Aveiro. Brawo, tego mi tylko brakowało.

-Postaw mnie! – rozkazałam tonem nie znoszącym sprzeciwu.

-Nie ma za co. – wyszczerzył się, ale nadal mnie nie puścił. Ja nie wiem czy on jest upośledzony czy coś ale zdrowy na umyśle na pewno nie, żeby takich prostych komend nie pojmować to trzeba być totalnym kretynem, no ale nad czym ja się zastanawiałam przecież to Ronaldo.

-Uff, przeszło ci w końcu. – odstawił mnie na ziemie i uśmiechnął się z zadowoleniem.

-Ale, że co niby? – popatrzyłam na niego z dezorientacją.

-Nic, nic Mała. – zmierzwił mi włosy i jakby nigdy nic poszedł do salonu i rozwalił się na mojej kanapie. Bosko, a ja nadal nie czaje o co chodzi. Dobra tam szczególik. Płatki mam i życie staje się piękniejsze.

-Sam jesteś mały. Chce nutelle. – wypaliłam nawet nie wiem czemu.

-Nutelle? – Cris popatrzył na mnie z lekko zmarszczonymi brwiami. I co jeszcze? – zaśmiał się.

-I frytki. – dodałam z pełną powagą.

-Ahaa, jeszcze jakieś zamówienia? – zaśmiał się .

-Nie, bo potem będę rzygać. – odparłam z powagą.

-Ja nie mogę z Tobą Gin już. – teraz to już w ogóle wybuchnął śmiechem. Nie no bardzo zabawne.

-To była aluzja żebyś mi to przyniósł. – wyszczerzyłam zęby do niego i założyłam ręce na piersiach. - ode chciało mi się płatków. – jęknęłam i odsunęłam paczkę. – No plosee – zrobiłam słodkie oczka. Spojrzał na mnie jakby nie wiedział czy żartuje czy mówię serio.

-No dobra. – westchnął zaraz wraca. – Idę Ci po tą nutellę..

-I frytki! – wcięłam mu się w słowo.

-No i frytki, chociaż nie wiem kto je nutelle z frytkami.

-Nutelle później, teraz frytki dużo frytek. – powiedziałam z błyszczącymi oczami.

-No dobrze – uśmiechnął się z lekka zdezorientowany i wyszedł z domu.

-Kurde ja to mam zachcianki jak baba w ciąży. – westchnęłam do siebie. Powlekłam się do łóżka kontynuując marzenia o windzie.

Włączyłam sobie TV i tempo wpatrywałam się w ekran pstrykając palcami jak dziecko z ADHD. Nie no ja tak w miejscu nie mogę siedzieć, w ogóle tak jakoś dziwnie spokojnie, idę do Olivera. Albo będę się do niego drzeć z balkonu żeby było bardziej pomysłowo. Może przyjdzie.

-Oliver głąbie o sąsiadach się nie zapomina! – krzyczałam wychylając się przez barierkę. Postałam tak pięć minut jeszcze i w końcu zaczęłam się irytować.

-Oliver, głupi głupku, wiem, że mnie słyszysz. Bo po Ciebie pójdę. – wypaliłam. – No dobra nie to niee – fuknęłam, ale w tym momencie ktoś zasłonił mi oczy rękami.

-Kto zgasił światło? – jęknęłam zdezorientowana  i zaczęłam obmacywać osobę za mną.

-To taki nowy rodzaj gry wstępnej czy jak? –zaśmiał się mężczyzna. Puścił mnie  i odwrócił do siebie.

-Głupi, przez ciebie sobie prawie gardło zdarłam. – wypaliłam pretensjonalnie dziobiąc go palcem w klate.

-Oj no chciałem cię troszkę po wkurzać. – zmierzwił mi włosy. – jak noga? – spytał.

-Działa , ale troszkę boli, no i ogranicza  . – westchnęłam.

-To dobrze, że działa. – zaśmiał się.

-Nom, ale ja się pytam gdzie są moje frytki?

-Jakie frytki? – spytał ze zdziwieniem.

-No te po które poszedł Cris i które chcę zjeść. – wyjaśniłam rzeczowym tonem.

-Powiadasz, że chcesz zjeść? Kurde nie spodziewałem się tego.

-Ej, nie nabijaj się ze mnie! – trąciłam go łokciem

-Nie nabijam się wcale. – wyszczerzył do mnie zęby.

-Jasne, jasne. – trąciłam go biodrem i usiadłam w fotelu.

-Długo będę musiała chodzić z tym gipsem? – spytałam ze ślepą nadzieją, że może jednak niedługo będę mogła go ściągnąć.

-No troszkę tak. – odparł po chwili namysłu. Popatrzyłam na niego z zastanowieniem. Chwila…

-Który dzisiaj?

- trzeci luty, a co? – usiadł naprzeciwko mnie na łóżku i przyglądał mi się uważnie.

-pojutrze piąty… - zaczęłam.

-Brawo. Sam bym się nie domyślił. Co w związku z tym?

-Ja pierdole! – wypaliłam i gwałtownie w stałam  co nie było wcale dobrym pomysłem. – auu…- jęknęłam.

-uważaj. – mruknął Oliver przytrzymując mnie na wszelki wypadek. – Ty to się do nieumyślnego samobójstwa w końcu doprowadzisz coś tak czuje.

-Nie, ale zapomniałam!- marudziłam dalej. –Ale chwila… w sumie do niczego mnie nie zobowiązuje…

-Weź Ty powiedz o co chodzi bo już się zgubiłem. – powiedział smutno.

-Dobra, później Ci wyjaśnię, wieczorem się o to pomartwię. – uśmiechnęłam się szeroko. - Chodź na dół. -  pociągnęłam Oliego za rękę i używając go jako wspomagacza poruszania się na terenie nierównym dotarłam na parter. Tak wiem, jestem niesamowita. No i zastałam tam Crisa który rozmawiał z jakąś kobietą, która wyglądała hmm… mało zachęcająco.

-O nie – jęknął Oliver przejeżdżając ręką po twarzy. Spojrzałam na niego z dezorientacją.

-Gin, ta pani twierdzi, że zakłócasz ciszę nocną. – wyjaśnił Ronalda jakby sam nie wierzył w to co mówi.

-Ja?! – prychnęłam. – kiedy.

-No chyba nie ja, przecież tu nie mieszkam. – warknęła .

-No spokojnie bez nerwów, pogadamy o tym później, do widzenia…- wtrącił się Aveiro wypchnął ją z mieszkania  i zamknął drzwi na klucz. – Co za baba. – jęknął i usiadł przy stole. Zaśmiałam się i podeszłam do niego.

-Nawiedzona. Dobra, mniejsza  o nią. – powiedziałam patrząc na niego znacząco. Przez chwile gapił się na mnie jakby nie czaił o co chodzi ale w pewnym momencie na jego twarzy pojawił się błysk zrozumienia.

-Ahh no tak prawie bym zapomniał.

-No właśnie. O moich frytkach.

-Ja was nie czaje najpierw się kłócicie  potem jesteście dla siebie mili. – parsknął śmiechem mój kochany sąsiad.

-Ta, teraz tylko czekać na wybuch. – zawtórował mu Cris i widząc moją zbulwersowaną miną przytulił mnie do siebie. O nie, tak nie ma.

-Ej nie pozwalaj sobie! – rzuciłam i dźgnęłam go palcem w brzuch. Oliver patrzył na mnie jakbym była tykającą bombą. Nigdy nie pojmę facetów. Jestem nie miła to mają focha a jak już najdzie mnie dzień dobroci dla zwierząt to we wszystkim widzą podstęp.

-Ja idę a wy się tu nie pozabijajcie. – rzucił Oli szczerząc zęby i wyszedł z mieszkania. Bosko. Zostawił mnie z Aveiro. Zdrajca. Dobra, czas przystąpić do akcji.

-Cris… - zaczęłam zaplatając mu ręce na szyi. Spojrzał na mnie lekko zdezorientowany ale po chwili uśmiechnął się cwaniacko.

-Nom? – mruknął kładąc rękę na moim udzie.

-Zrób mi frytki. – mruknęłam robiąc słodkie oczka, na co Portugalczyk wybuchnął śmiechem.

-Wiedziałem. – Westchnął. – Ty zawsze jesteś miła jak coś chcesz.

-No jestem kobietą, nie? Przyzwyczaj się. – wyszczerzyłam do niego zęby .

-No dobra, zrobię Ci te frytki, Mała. – wywrócił oczami.

-Taak? – spojrzałam na niego robiąc wielkie oczy.

-No tak, tak.

-Kocham Cię normalnie! – wypaliłam i pocałowałam go  krótko w usta. Kurde co ja robię, może ja serio się czegoś naćpałam. Dobra, na pewno. Albo noga w gipsie oddziałuje tak na mój mózg…

Szybko odsunęłam się od niego zmieszana.

-tak, wiem. Nie mnie a frytki, Głuptasie. – powiedział dziwnym tonem ale po chwili się uśmiechnął